DESCRIPCIÓN DEL BLOG

Este espacio nació para contar la aventura de unos deportistas gallegos que del 4 al 11 de septiembre de 2010 se enfrentaron a la GORE-TEX TRANSALPINE RUN: 8 etapas, 305 kilómetros, y un acumulado vertical de 13.500 metros. Superado con éxito ese reto, este BLOG no termina aquí, queda como punto de encuentro para próximas carreras, aventuras, maratones o lo que sea, para todos los que amamos el deporte y la naturaleza.

De Galicia al fin del mundo...¡Seguid visitándonos! ¡Es hora de correr!

TEAM NANO MOYI

El equipo REDONET NANO MOYI está formado por:
Fernando Bianchi Bustillo (alias Nano) y José Antonio Moyano Ledesma (alias Moyi).
Fernando Bianchi Bustillo (“Nano”)
Ourense. 39 años. Veterinario
Este grandullón se enganchó a las carreras de montaña hace cinco años gracias a su compañero de equipo, Moyi, que le engañó para correr el Mapoma. Desde entonces ha corrido ocho maratones de los que tres eran de montaña, siendo la prueba más dura el maratón alpino Galarleiz. Recuerda que en su primer maratón en Madrid pensó que le estaba dando un infarto pero era la emoción del momento. También ha pasado malos momentos en Sevilla de los que salió adelante gracias a un buen amigo.
¿Cómo surge la idea de apuntarse a esta carrera?
Del Capi y de mi señora, el por tener la idea, ella por ponérmelo tan fácil. Si en casa no te riñen entrenas mucho mejor. Lalo, estaba triste, ya sabes los 40 y quería hacer algo grande. Y grande va a ser, pero yo no me imaginaba que tanto. Me lo cuenta y le digo que no puedo ir. Debí de ser convincente pues no insistió, al llegar a casa se lo conté a mi mujer y me dijo, Tu irás, ¿no? A los 30 segundos estaba mandándole un sms a Jorge diciéndole que iba.
¿Cómo has preparado la TransalpineRun 2010?
La preparación dura, muy dura. De lunes a viernes a las 7 de la mañana con Lalo, Juan y Demo o bien salimos a correr o bien al gimnasio. Corríamos todos los días acumulando entre seis y catorce horas semanales y hasta 80 kilómetros a la semana. Además hemos corrido tres o cuatro carreras de montaña para ver como evolucionábamos y la verdad que andamos mejor que cualquier otro año
¿Cómo afecta el entrenamiento a tu vida personal?
Pues para robar el menor tiempo posible a la familia y al trabajo, madrugamos, le robamos el tiempo al sueño. No hay más remedio. Pues mi mujer es una Santa y me ayuda en todo para que pueda salir a entrenar. De vez en cuando me dice que estoy loco, pero con cariño. Los viernes salgo antes y puedo rodar un poco. El fin de semana lo mismo pero cambio el trabajo por mis hijos.
¿Cuál es el objetivo para la Gore-Tex Transalpine Run 2010?
Sobrevivir y sufrir lo justo.





José Antonio Moyano Ledesma (“Moyi”) 
Ourense. 43 años. Visitador médico


Este licenciado en farmacia empezó hace 6 años en las carreras de montaña, debutando en el maratón alpino Penedos do Lobo. Ha terminado todas las carreras a las que se ha presentado. Cuenta que al terminar juró no volvería a correr pero no fue así. Guarda un recuerdo muy especial de su primer maratón en Madrid y en Sevilla buscando mejorar su marca sufrió un fascitis que le hizo sufrir hasta llegar a meta.


¿Cómo ha sido la preparación de la carrera durante este año?
Como pude porque con mi trabajo y mis tres hijas no me ha resultado fácil. He hecho de todo, correr, jugar al fútbol, nadar, andar, con tal de hacer ejercicio para ponerme en buena forma para la prueba. Entrenaba 4 o 5 días a la semana. En cuanto al número de kilómetros no los he contado y muchos son por el monte y ahí cuentan mas las horas y el trabajo de fuerza. 
¿Cómo afecta el entrenamiento a tu vida personal?
Es difícil compaginar la vida familiar, laboral y la deportiva sobretodo si eres aficionado porque a veces no se entiende que inviertas tanto tiempo en una afición pero en mi caso creo que logrado equilibrarlo correctamente aunque siempre piensas que podías hacer más y a veces por la familia te cortas. Generalmente salgo a trabajar, dedico tiempo a mis hijas y sus actividades extra escolares y si puedo aprovechar en esos ratos salgo a entrenar, de lo contrario salgo después de trabajar a realizar rodajes o hago pesas en casa o nado con mis hijas que se dedican a la sincronizada. 
¿Cuál es el objetivo para la Gore-Tex Transalpine Run 2010?
Lo tengo claro; aunque reconozco que es un gran reto acabar una prueba de esta envergadura y espero que todos lo logremos mi motivación va por disfrutar de 8 días con personas que aprecio personal y deportivamente, que nos unamos más aun como grupo y que disfrutemos de todos los paisajes que allí veremos. espero que sea una aventura inolvidable en el buen sentido de la palabra y una fuente inagotable de anécdotas y buenos momento



Nano es nuestro guardaespaldas, tio grande y poderoso, duro y organizador, persistente en el entrenamiento, y con mucha fuerza de voluntad que hace que lo aguante todo. Nuestro experto en material y logistica. Tiene poca experiencia en montaña, pero con lo que va a entrenar le va a resultar pan comido la prueba.
Moyi es un todoterreno, muy fuerte y muy inteligente. Plantea muy bien las carreras, no se calienta y sabe dosificarse en el esfuerzo. Tiene mucha capacidad y resistencia lo que le convierte en un valor seguro para este tipo de pruebas. 


















49 comentarios:

  1. Amigos, lo que estaba tan lejos y parecia un imposible ya esta a tiro de piedra, asi que ya sabeis afinarse bien y a motivarse mas para lo que se nos viene encima

    ResponderEliminar
  2. equipo compuesto por dos entrañables amigos: por un lado el "químico"...de profesión veterinario, pero de hobbie químico, el que le gusta más las pastis y los geles que aun tonto los lápices...y su amigo el "tranqui" el impasible , el que no se altera ante las dificultades, el analista, el hombre de la sonrisa permanente..el que que llega tarde pero riendo y no puedes echarle la bronca...este es un gran equipo, se lo pasarán muy bién y nos harán reir mucho...una gran pareja

    ResponderEliminar
  3. CON DOS COJONES NANO!! SI NECESITAS TRADUCIR ALGO, YA SABES, ME LLAMAS POR EL RELOJ ESE TAN MODERNO QUE NO DA LA HORA, PERO DEL RESTO TIENE DE TODO.
    DALLE LUME!!
    JCFC

    ResponderEliminar
  4. ¡Ánimo Moyi! Te estaremos siguiendo desde Navarra. ;)

    ResponderEliminar
  5. "Pepiño" Bianchi2/9/10 17:55

    Joder, Nano, qué pirados estais!!. Que os vaya bien!!

    ResponderEliminar
  6. joder, casi lloro y todo leyendo lo de mi santa, si llego a saber que lalo no te había insistido hoy no te hubiera dado permiso ja ja, un besiño y mucha suerte y cojones

    ResponderEliminar
  7. Dende Oleiros con todo o cariño para ámbolos dous transmítovos a miña enerxía positiva. Agardo que vos chegue. Moyi, ti xa sabes como penso eu: A felicidade non está no final do camiño, senón no vagar da propia corredoira, atopadea e disfrutadea. Eu serei feliz con vos.
    Saúde.
    VentoMadeira

    ResponderEliminar
  8. Anónimo4/9/10 19:40

    Mucho Ámimo hermano - hijo - coñado - tio..... te seguimos desde Patos Papá, Mamá, Bea, Ale, Mónica,Álvaro y tu hermano que te escribe.... "dalle palante"
    Besos

    ResponderEliminar
  9. Anónimo4/9/10 22:52

    Chicos, mucho que mucho ánimo, una experiencia que no olvidareis en la vida, vuestras familias nos sentimos orgullosos de vosotros, un besazo.BEA

    ResponderEliminar
  10. Anónimo5/9/10 18:03

    Desde rosalía de castro, en Vigo, te seguimos Javier, Teté, Ale y Yo.... Javier te pide que tomes buena nota por si se anima el año próximo, ahora que tiene tanto tiempo libre.... igual hasta la prepara... Mucho ánimo y "sufre lo justo"
    Ina

    ResponderEliminar
  11. Anónimo5/9/10 22:43

    A ver si esas piernas tan pesadas le dejan a tus dedos teclear el ordenador, al menos para saber que todos estos ánimos sirven para algo, campeones!!!!!!!!!, besiños. BEA

    ResponderEliminar
  12. ¡qué envidia me dais, condenados!. No se os ocurra desfallecer, que os estamos vigilando. Muchísimo ánimo y adelante. Sabemos que lo vais a conseguir. Un abrazo desde O Barco
    Carlos "Helsinki" Revuelta

    ResponderEliminar
  13. Moyi tes moi boa pinta, non semellas tocado. Nas fotos animadísimo. Gostaríame compartir un almorzo contigo e despois tertulia. ¿Qué tal o hotel? supoño que como o da semana pasada. !Je, je, je¡. Polo menos non almorzas de pé.
    Unha forte aperta. SAÚDE.
    VentoMadeira.

    ResponderEliminar
  14. Enhorabuena chicos, lo estáis haciendo genial, seguid así que vosotros podéis. He aquí una FAN!!!
    Ayyy María, qué mono Nano, se me cae la baba.
    Anda Moyi, que no te han podido definir mejor, el imperturbable... sin comentarios...
    Y creando escuela, ya están preparándose la carrera por Burgos para próximas ediciones.
    Un fuerte empujón y un besazo enorme
    Natalia

    ResponderEliminar
  15. JUANMABEL6/9/10 00:20

    Estais piraos machotes... pero que envidia dais... Mucho animo desde la Calle Dali... Creo que me voy a enganchar a este blog en vez de al Teledeporte... Dosificad las fuerzas y disfrutadlo. Un abrazo
    JuanMabel

    ResponderEliminar
  16. Moyi, os veo genial cariño. Venga ya van dos. A por la tercera. Lo vais a conseguir. Estoy muy orgullosa de vosotros. Haceis un team perfecto. Mañana más, un empujon muy fuerte. Besazos. Ele

    ResponderEliminar
  17. joder... y luego nos llaman locos a nosotros....
    animo pareja... a dejarse la piel trotando...

    ResponderEliminar
  18. 9 horas menos 24 segundos. ¡TREMENDO!
    ¿Necesítase algún comentario máis pra salientar o esforzo distes homes?. Se tedes curiosidade apreciade nista ligazón a paliza de hoxe: http://www.youtube.com/watch?v=KGg7PFe2tiA&feature=related

    Moyi, e despois que veñan outros a falarnos do "running team" .
    Saúde.
    VentoMadeira

    ResponderEliminar
  19. hola Moyi!!! tu si que eres listo...despues de Londres...a desahogarse por los Alpes...si con novartis ultimamente...solo se puede echar a correeeeerrrrrrrrr!
    Mucho animo y disfruta muchisimo.
    Un beso, Geni.

    ResponderEliminar
  20. Anónimo6/9/10 22:43

    Aunque las caras de las fotos engañen, esto es duro, muy duro pero con todos los animos que recibimos desde casa como dice el Demo:
    "A muerte, a nuerte, a muerte".
    Besos y abrazos a todos.
    Mañana otros terribles 45.
    Nano

    ResponderEliminar
  21. MabelJuan6/9/10 23:37

    Hola compi,tiene razon VentoMadeira solo de ver el video me he cansado, q bonitos paisajes disfrutalos, creo q despues de esto ya estas preparado para el Plan Sinfonia. ANIMO que ya queda menos!!!

    ResponderEliminar
  22. Hola team! Aunque estareis ya entregados al sueño de morfeo, que espero que os trate bien. Aquí van los mimos de vuestras chicas, sobre todo las de moyi, elenita, ana y blanca que a todas horas quieren entrar en el blog a ver si ven a papi en su aventura. Sois unas máquinas chicos y alucinamos todos con vuestros tiempos. Venga seguid unidos que lo vais a conseguir. muchos ánimos y besos.Ele

    ResponderEliminar
  23. Papi, te echo muchisimo de menos. Tengo ganas de que vuelvas. En las fotos estas muy guapo pero se te ve muy delgadin. Ven pronto. Cuidate mucho y pasalo genial. Besos. Elenita.

    ResponderEliminar
  24. Moi ben Elenita, unha boa estratexía, mándalle moitos bicos a papi. Dillo tamén ás túas irmás que fagan o mesmo: mandarlle bicos ós pais tránsmítelles moita enerxía positiva. Seino por experiecia, sobre todo se son bicos das fillas. Ademáis esta demostrado centificamente, e diso, do centífico sabe moito Papi. ¿Nonsi Moyi?.
    Eu mándolle unha forte e cariñosa aperta. Entre nós queda millor,... ou non?.
    Neste caso quérolle transmitir tamén a Nano admiración e simpatía. Inda que non o coñezo, comparte aventura, esforzo e ilusión co meu "compi" Moyi. Suficiente motivo.
    ¡¡¡Veña rapaces, forza e a por todas!!!
    Tédesme engaiolado.
    Saúde e unha forte aperta para os dous.
    VentoMadeira

    ResponderEliminar
  25. Anónimo7/9/10 22:19

    Chicos, ya veis toda España pendiente de vosotros, es que el que vale, vale, nos teneis muy ilusionados, como si fuesemos nosotros los que corremos, mucho animo desde Panxón, Bea, Rori, Mónica(que pregona que su tío es famoso porque sale en Internet) y Alvaro, un besazo pareja

    ResponderEliminar
  26. Hola chicos, hoy cuando hablé con Nano te encontré exhausto con un hilo de voz me dijiste, ya está, otra mas, te lo repito, yo sólo tengo ganas de que vengas y a ni a mi, ni a tus hijos, nos tienes que demostrar nada, para nosotros ya eres un heroe sólo por haber ido te queremos mucho, fer, carla y yo. Moyi cuídamelo que tu eres bastante mas sensato que tu otra mitad en esta locura

    ResponderEliminar
  27. Mis queridos Moyi y Nano, cuidaros mucho por favor, esto es una machada. Como dice María no teneis que demostrar nada, sólo disfrutar. Vivir un sueño es maravilloso. Saber que teneis gente que os quiere y os echa de menos no tiene precio. Os queremos. Joder,ya queda menos. Esto es eterno. Besazos. Ele

    ResponderEliminar
  28. Chicos, tranquilidad y fuerza. Desde Burgos, Bea, Dani y yo estamos pendientes de vosotros. Un empujón enoooorme
    Natalia

    ResponderEliminar
  29. JUANMABEL8/9/10 19:19

    Bueno bueno chavalotes, que cojones le estais echando. Mucha fuerza, mucho animo y mucha cabeza. No os olvideis de disfrutarlo... ¡¡¡vaya entorno para hacer una queimada!!!, ya sabes que soy de vena enxebre. Un abrazo. JuanMabel

    ResponderEliminar
  30. Hola Moyi e Nano:
    No meu primeiro comentario nista apaixoante bitácora escribín un pensamento que intento repetirme todo-los días co ánimo de non perde-lo norde:
    "A felicidade non está no final do camiño, senón no vagar da propia corredoira".
    Por iso o meu desexo era y é que atopedes a felicidade e disfrutedes dela nista aventura.
    Pero hai algo máis, según Eduard Punset, "a felicidade é a ausencia de medos". Entendo que onde hai medo no pode haber felicidade, no se disfruta. ¡¡¡HAÍ ESTÁ O LÍMITE!!! , ¡¡¡HAÍ ESTÁ O LÍMITE!!!
    Por favor, seguide disfrutando e sendo felices. Non hai porque traspasa-lo límite. Non paga a pena.
    Se vós sodes felices, todos nós seremos felices con vos.
    O de onte foi épico e sedimentará coma unha experiencia inesquecible.
    Pero estou convencido que outra das vosas cualidades destacará e complementará a vosa enerxia: O SENTIDIÑO.

    ¡¡ O MILLOR É TER SAÚDE E NON LEVAR UN GHOLPE!!

    Saúde e unha forte aperta.
    VentoMadeira

    ResponderEliminar
  31. Anónimo9/9/10 01:53

    Hola QUERIDOS DOS. Teneis alucinado a medio mundo y acojonado al otro medio. Se que sabeis muy bien lo que haceis,por lo que habeis luchado y lo que estais consiguiendo. Os veo muy felices y eso es lo más importante.La ilusión hace el camino más llano, y vuestra ilusión es la de todos los que os queremos.Teneis un sueño al alcance de muy pocos a vuestro alcance y es vuestro sueño,nuestro sueño. Pelead por despertar en la meta lo más tarde posible,sentidiño tendes y para reponer fuerzas ya me encargaré yo de hacer un churrasquito y unas empanaditas (de las mías). Disfrutad siempre como lo habeis disfrutado hasta ahora y dosificad fuerzas que siempre puede hacer falta un empujoncito. QUE COÑO IRONMAN. !!!!NANOMOYIMAN¡¡¡¡.Muchos abrazos de machote.
    Rori.

    ResponderEliminar
  32. Las crónicas de las etapas, parecen las de los corresponsales de guerra de los telediarios, son sumamente reales ,en mi imaginación y con ayuda de las fotos, veo las caidas, las subidas, los descensos, con esas dotes de escritor yo creo que vez de estudiar veterinaria, tenias que haber hecho periodismo, aunque me imagino ,que los animales ,a veces tienen mas sentimientos que algunas personas y no son tan complicados de entender, no pretendo ofender a nadie, ehhhhhhhh. No sé si vieron mi comentario sobre la cena ,pero ahí funciona mejor el boca a boca, asi que coméntaselo para saber que les parece y cuántos seríamos en nuestro particular homenaje a nuestroa héroes

    ResponderEliminar
  33. Anónimo9/9/10 17:58

    Con la sana envidia de veros con esa sonrisa de satisfacción con uno mismo quiero trasmitiros mi animo, que lo peor ya ha pasado y que el final esta a vuestro alcance. Que la fuerza os acompañe.
    Berny

    ResponderEliminar
  34. MabelJuan9/9/10 23:55

    ANIMO COMPI y compi de mi compi!!!! Ya queda menos, en pocos dias ya estais en casita recibiendo achuchones de todos, sois unos fieras, seguid así que ya esta hecho!!

    ResponderEliminar
  35. En dos dias os olvidareis de lo duro que ha sido y liareis otra parda, pues Nanito te advierto, que los permisos se te van a terminar, ja, ja, ja, a mi si que me va a tardar TIEMPO EN PASAR LA ANGUSTIA DE ESTOS DIAS Y LAS VECES QUE MIRO EL TLF, PARA VER SI ME LLAMAS, PARA DECIR QUE SE TERMINÓ, QUE OTRA MAS TQM

    ResponderEliminar
  36. NANO!!!! OLE CAMPEÓN!!!. BESOS DE TU CUÑI.

    ResponderEliminar
  37. Onte non recibín a crónica persoalizada á que estou afeito,(qué lle pasaría ó meu correspondente persoal?), pero hoxe lein o resumo correspondente da etapa. Fiquei tranquilo, especialmente polas fotos. Ten que haber moito cansancio nises corpos, e fisicamente estaredes a estoupar. Pero transmitides unha sensación de alegría e felicidade que é un exemplo. E por suposto non me quero esquencer da gran lección de compañeirismo que estamos a adeprender.
    Unha forte aperta a todos.
    änimo que xa estamos nas rincadeiras.
    Saúde.
    VentoMadeira

    ResponderEliminar
  38. Acabo de recibir crónica do meu enviado especial, i estou en condicións de asegurar que estan dispostos a frontar a derradeira tirada nista TRANSALPINE non coas forzas físicas do primeiro día, pero totalmente REFORZADOS en respeto, actitude, confianza, comunicación e compromiso, é dicir o que tantas veces quedou reflectido nos comentarios colgados na bitácora: COMPAÑEIRISMO E TRABALLO EN EQUIPO. Ademáis van cargados de orgullo e satisfación do traballo ben preparado e por suposto ben feito.
    Os que arreo seguíchedes as xornadas dos nosos 12 LOBISHOMES sodes testemuñas da fazaña.
    Sempre dixen que nun equipo non hai ninguén perfecto, pero o equipo pode chegar a selo.
    Con iste combustible, alguén dubida das súas capacidades?.

    E por se fora pouco contaron co máis preciado que se lle pode ofrecer a unha persoa:
    O CARIÑO E O AMOR DOS SEUS.

    Saúde e unha forte aperta. A POLA QUE FALTA !!!
    VentoMadeira.

    ResponderEliminar
  39. Seguro que cuando leais esto, querido hermano y Moyi ya habreis acabado, enhorabuena, cuesta, cuesta(nunca mejor dicho), pero habrá valido la pena, orgullosos estamos todas vuestras familias de contar vuestra aventura, aunque la gente piense que estais locos(que un poco si), ponen caras raras nosotros lo contamos apasionados, Rori está enganchado al blog como pudo estar en su día por el futbol, y me dice "que pasa, no puedo estar orgulloso de tu hermano?", quería ir a recibiros, pero claro no a Madrid, os daremos un gran achuchón cuando os veamos. CAMPEONES .
    BEA

    ResponderEliminar
  40. JuanMabel11/9/10 00:45

    Cuando leais estas lineas probablemente ya hallais acabado vuestra titanica aventura y estareis disfrutando de vuestras "compostelas transalpinas". Se queda corto decir ENHORABUENA, mientras me viene a la cabeza la película de "Forrest Gump", en aquella secuencia en la que Forrest describia los hermosos parajes americanos atravesando EEUU como runnning-man, Jenny le interrumpe y le dice: "sería bonito haber estado contigo". Forrest le contesta: "Tambien estabas". Gracias por estos días. Un abrazo

    ResponderEliminar
  41. ¡¡¡ PARABÉNS !!! Ós 12 LOBISHOMES
    Hoxe é día no que as emocións están por riba de calqueira comentario, agás o que apuntou Nano na cabeceira da bitácora:
    "El que no crea en la importancia del trabajo en equipo tendría que vivir un día como el de hoy. Ha sido el ejemplo de lo importante que es la AMISTAD y el COMPAÑERISMO".

    Por iso foi determinante en toda a proba i especialmente cando as forzas físicas escomenzan a esgotarse, o saír REFORZADOS en COMPAÑEIRISMO E TRABALLO EN EQUIPO (leede anterior comentario de VentoMadeira).
    Era visto, amizade e compañeirismo, respeto e compromiso entre os 12 membros do equipo son valores que sobresaían e garantían o éxito da aventura.
    Todos os vosos siareiros atopámonos enchidos de ledicia polo conquerido, sodes "FINISHERS". Pero sentímonos orgullosos e felices polos valores que transmitíchedes pra chegar onde chegáchedes. A vosa experiencia reafírmame no meu pensamento xa apuntado nun comentario anterior:"a felicidade non está no final do camiño, senón no vagar da propia corredoira". Vos soupéchedela atopar e agora é o momento de disfrutala entre vos e os vosos. Eu son feliz con vos.

    Moitas grazas a Casiano y José Antonio, Jordi y Formoso, Alex y Juán, Juán Carlos y Roberto, Lalo y Demo, Nano y Moyi por ista semana de feliz desacougo.
    Moitas grazas Moyi polas túas crónicas diarias vía SMS, agás un día que debíades estar rebentados -isa non a perdoo, xa ma pagarás dalgún xeito-.
    Eu gosto decir:
    ¡¡¡ EU SON AMIGO DE MOYANO ¡¡¡

    Saúde e unha forte aperta para todos.
    VentoMadeira

    ResponderEliminar
  42. Que guayyyyyyy, estoy orgullossssssssssssssssssísima de todos es lo mas grande que habeis hecho a nivel deportivo, que pasada por fin se acabó hemos vibrado con vuestras crónicas, reido, llorado de rabia, impotencia y hoy de emoción ENHORABUENAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

    ResponderEliminar
  43. Enhorabuena campeones!!!

    Un beso fuerte Ina y Ale

    ResponderEliminar
  44. Finisher!!!!!!!!! Sois unos campeones, muchas gracias por este regalo tan hermoso, sobre todo por el gran ejemplo que habeis dado a vuestros hijos y que aunque quizá aún no lo comprendan algún día les servirá de guía, todos los valores que en estos días nos habeis enseñado han cambiado sin duda alguna, nuestra forma de ver la vida, cada momento he envidiado vuestra fuerza, cariño, compromiso, capacidad de sacrificio, amistad, la aventura tan dura en la que os habeis embarcado y que al final ha tenido su recompensa. Enfin, estoy muy emocionada, Nano, Moyi, seguid siendo como sois, no cambieis nunca. Cariño, hasta mañana. Tq. Besazos a todos. A celebrarlo!!!!!!!!

    ResponderEliminar
  45. Enhorabuena finishers, sois lo mejor, con vuestro esfuerzo nos habeis demostrado muchas cosas estos dias, espíritu de sacrificio, compañerismo, amistad...nos habeis mantenido enganchados a tope con vuestra evolución, pero sobre todo leyendo las crónicas se os notaba felices, cansados pero orgullosos, no es para menos. Simplemente enhorabuena y gracias por hacernos participes de esta superaventura, besazos enormes para todos

    ResponderEliminar
  46. FINISHERS!!!! sois la leche!!
    ¡¡¡¡¡ENHORABUENA A LOS 12!!!!!
    Cuñado eres mi héroe!!!! IMPRESIONANTE.
    Un besazo enorme y buen viaje de vuelta.
    Natalia

    ResponderEliminar
  47. Moyi: GENIAL Tu y los tuyos!!!!!!

    Barri

    ResponderEliminar
  48. Enhorabuena a los 12, pero en especial a Fernando por lo "distinto" que ha sido este verano, no sólo para él, también para los que con él formabamos su otro equipo. Que sigas disfrutando tanto al conseguir las metas que te propongas.
    Berny

    ResponderEliminar
  49. Hola compañeros de fatiga,soy Mariano de Asturias,compartimos montaña en la Transalpine 2010 y en Carros de Fuego de este año con pérdida incluida,me gustaría poder tener contacto con vosotros y poder compartir alguna experiencia en otrsa carreras pues me pareceis un grupo extraordinario.
    Un abrazu y a furrular por los montes.
    Mariano Fernandez Ruiz
    marianfr@telefonica.net
    tlf.628-870731

    ResponderEliminar