DESCRIPCIÓN DEL BLOG

Este espacio nació para contar la aventura de unos deportistas gallegos que del 4 al 11 de septiembre de 2010 se enfrentaron a la GORE-TEX TRANSALPINE RUN: 8 etapas, 305 kilómetros, y un acumulado vertical de 13.500 metros. Superado con éxito ese reto, este BLOG no termina aquí, queda como punto de encuentro para próximas carreras, aventuras, maratones o lo que sea, para todos los que amamos el deporte y la naturaleza.

De Galicia al fin del mundo...¡Seguid visitándonos! ¡Es hora de correr!

miércoles, 8 de septiembre de 2010

CRÓNICAS Y FOTOS DE LA 4ª ETAPA: "HOY HEMOS PASADO MIEDO"

"Pues hoy ha sido un día contradictorio, pero tremendamente positivo. Me explico: la etapa sobre el papel no parecía gran cosa salvo por la cota de 2.664 metros que presumiblemente tendría nieve y por el hecho de que ya llevábamos en las piernas 119km montaña alpina antes de salir. Además se subida en poco mas de 2km casi 750m lo que hacia que el desnivel fuese brutal!

Pues nada, ¡la etapa ha sido dantesca! Salimos muy retrasados por despiste al comentar lo de la cena de ayer, y después tuvimos que remontar muchas posiciones hasta coger nuestro ritmo (incluyendo una reprimenda de Juanito porque iba muy rápido).

Hasta la subida gorda del día pasamos por una parte de cascadas muy bonita y espectacular con una pendiente tremenda, solo que el tipo de firme y los bastones nos lo hicieron solventar sin problemas. Después de esto una zona de pista en el valle en falso llano muy pestosa y corrible donde el intercambio de posiciones fue constante.

Tras esto, la madre del cordero, una subida peligrosa, dura y terrible con nieve, barro, precipicio y mucho mucho frío. Coronamos helados completamente y tardamos un mundo en ponernos los guantes y la ropa de frío, y ojito, nos quedaba un regalito de 3km de bajada llena de nieve también (y eso que era la cara sur) con el cielo supercubierto, las manos congeladas por ir tocando la nieve en los apoyos y muy resbaladiza; de hecho me pegué un castañazo tremendo de culo que parece que no va a más.

En serio, hubo cierto miedo en algunas partes de la cumbre. Tras esta parte siguió la empinada bajada muy húmeda pero mas controlado el riesgo. Aun así bajamos adelantando a mucha gente hasta coger a Jordi y Formoso antes del V3. De ahí a meta había unos 6/7 km y le metimos caña para bajar de 7 horas y ganar al resto de los equipos Redonet.

Juanito con algunas molestias, pero por pista va como una moto. Y ahora en el hotel me dice que no le duele nada, un crack!
Un dato: ultimo km a 4:25 conservando porque llovía mucho y hacia frío!
Al acabar el mítico ABCD y quedándonos helados porque hoy no estaba muy bien montado el final de etapa y además no han enviado las maletas al hotel. Cenaremos los 6 aquí para no ir hasta la pasta party.
Total 44km con 2025 D+ y casi 1600 D-! Mañana mas y mejor...
Saludos y un abrazo
PD: al final seguimos todos vivos en la aventura...y hoy era un día muy complicado como os explicaran Lalo y Nano."
Roberto.

"UFF POR LOS PELOS! Mañana fresca y con amenaza de lluvia casi 44 Km con un handicap el ultimo control de paso estaba en 7 h en el km 39 lo que unido a que teníamos una ascensión a 2670 m hacia que tuviésemos que ganarle tiempo a los dos primeros controles. Y así hicimos hasta el primer control unos 12 km bastante llanos le sacamos una hora luego comenzamos una espectacular ascensión por un bosque con unas cascadas espectaculares hasta coronar a 1500 m en el control con otra media hora de margen y con margen mas que suficiente para pasar el tercer control.

El team Lopez decidieron probar a subir el ritmo y se adelantaron lo que les permitió estar con los otros equipos de Orense.Nosotros cuatro (Nano,Moyi,Demo y Yo) nos adentramos en un espectacular valle con un precioso río, ya empezaba a notarse Fresco al acercarnos a la ascensión de unos 1000 m en 3 km (una subida con un porcentaje medio del 30%) la cual subimos bastante bien pero al aproximarnos a cumbre se complico el tema , gran cantidad de nieve y viento muy frío hacia que se resbalase mucho y tuviésemos una sensación térmica de estar bajo cero , pero peor fue el descenso pues era por la falda norte de la montaña y había todavía mas nieve, tuvimos momentos complicados que gracias a la experiencia y destreza del Demo pudimos solventar no sin alguna caída que otra.

Todo esto provoco que se nos echase el tiempo encima y que todavía nos quedaba una bajada bastante sinuosa y tres Km de llano hasta llegar al control lo que provoco que tuviésemos que correr como locos para llegar finalmente al control con 4 minutos de margen (os puedo jurar que en mi vida he corrido tan rápido fue algo un poco estresante) luego los ultimos 6 km hasta meta fueron relajados con la sorpresa de que los hermanos Lopez nos estaban esperando a 2 km para entrar juntos los en meta abrazados y cantando.
El speaker de la prueba ya nos llama la ARMADA INVENCIBLE DE OURENSE.
Mañana más. Un abrazo a todos."
LALO



"Quien dijo miedo? Pues nosotros.
Lo más importante es que hemos acabado en 7 h 40min los 3 equipos de siempre, los López, Lalo, Demo, Moyi y yo. Además con un detallazo de los López que nos esperaron al resto más de 30 min para, como siempre, entrar juntos cantando el Vivir en Orense q bonito es...


La etapa fue terrible, si la de ayer fue dura por los km y el desnivel, hoy fue terrible por la altitud, el frío, el viento, la nieve.
No es fácil explicar un día como hoy, ni el cúmulo de sentimientos, ni por qué a 6 hombres hechos y derechos nos dio por abrazarnos al acabar y ver que lo habíamos conseguido. Hay que vivirlo y sentirlo, y eso queda para nosotros.


La etapa comenzó con una salida de rodaje llano y luego petada en un parque con unas cascadas tremendas. Luego rodaje de aproximación a la gran escalada, tardamos media hora en hacer un km y al acabar de subir pensando que se acabó el sufrimiento, ¡Dios que bajada! Hasta Demo resbalo y rompió el bastón. Caímos los 4 pero seguimos y para poder entrar en el control hicimos 2 km a 4 min 20 seg el km (después de llevar 37 más en el cuerpo).


Mañana más, y pasado, hasta el octavo. Hoy con un subidón por lo bien que nos ha ido y por el miedo pasado. Ya llevamos la mitad y los equipos de Galicia seguimos enteros.

Besos para las chicas y abrazos a los chicos."

Nano


12 comentarios:

  1. Anónimo8/9/10 01:18

    Carolain dijo...
    ÁNIMO CAMPEONES! DESPUÉS DE UNA ETAPA TAN DURA NO PODEMOS MÁS QUE SENTIRNOS ORGULLOSOS DE LO QUE ESTÁIS HACIENDO. LAS FOTOS LO DICEN TODO... Y ME ENCANTÓ LO DEL "¿QUIÉN DIJO MIEDO?" "NOSOTROS!"
    MUCHO ÁNIMO Y SEGUID CHICOS, QUE VALE LA PENA VIVIR ALGO ASÍ...

    7/9/10 23:22
    maria dijo...
    Hola cari, aqui estamos mi madre y yo, leyendo las crónicas y yo llorando, qué sensiblona soy, pero el haber participado en la galarleiz y lo mal que lo pasé, me hace mas fácil el imaginaros allí, todos juntos, el compañerismo, la dificultad, el dolor,tirar unos de otros, el sacrificio,y eso, que lo que estais haciendo, al lado de mis 42km me hace quedar como una pringada y lo peor, es que estuve una semana fatal, me imagino cómo vendrás tu, como para celebraciones por la noche, ja, ja, menos mal que jorge, no se casa hasta el día 10, esta aventura, todavía va a uniros mucho mas, te quiero muchísimo

    ResponderEliminar
  2. Anónimo8/9/10 08:31

    Bueno, bueno... orgullosísima do Team López.
    Credeme, eu xa sabía que eran BOA XENTE, pero cando digo que levan o espírito deportivo a todas as facetas da súa vida... é porque o sei. Eles son así, caladiños e un pouco serios, pero cun corazón que non lles cabe no peito, e a amizade e o compañeirismo sempre lideran os seus principios.
    Juan... gracias por turrar de todos, e sobre todo, de Ale. Sabedes que vos quero un montón.

    Xa queda menos! Ánimo para todos.
    Se logrades rematar esta fazaña, podiamos ir celebralo todos cun paseo en globo, que non? Si, si! Cunha desas aterraxes tan chulas que nos gustan a Ale e a min, e nas que somos expertos. De feito, no diploma debera poñer "Especialidade en aterraxes de emerxencia"
    Veña, rapaces, se sobrevivimos a aquelo... hai que poder coa Transalpine!!!

    Moita forza para todos!!
    Bicos a moreas.
    María

    ResponderEliminar
  3. Anónimo8/9/10 08:33

    Por certo... debe ser que as Marías somos un pouco sensibles... a min tamén me emociona o que contan

    ResponderEliminar
  4. SI SEÑOR UN OLE A LOS LOPEZ! UNOS CAMPEONES! FABULOSA ESTA ARMADA INVENCIBLE! MUCHA FUERZA QUE YA FALTAAAAA POOOOCOOOO! SOLO ESPERO QUE OS DEJE DE LLOVER!SE QUE ESTA ETAPA HA SIDO DURA PERO SUPERADA DE NUEVO ASI QUE YA ME ESTAIS ACABANDO TODAS LAS ETAPAS PRONTITO Y PARA CASA JE JE JE EN FIN CHICOS QUE UN FUERTE ABRAZO PARA TODOS LOS EQUIPOS QUE DESDE ORENSE NOS SENTIMOS MUY ORGULLOSOS DE TODOS Y CADA UNO, QUE FORMAIS UN EQUIPO DE PRIMERA Y QUE SI ES VERDAD ME UNO A LAS MARIAS TAMBIEN ME EMOCIONA VEROS Y LEER VUESTRAS CRONICAS ME ENCANTO EL ABRAZO DE LA META...ESTA EXPERIENCIA EXTREMA POCOS LA HUBIESEN LLEVADO ASI DE BIEN COMO LO ESTAIS HACIENDO TODOS VOSOTROS... ENHORABUENA! AH LALITO LLORA PUES QUIERE IR CONTIGO A LA "CAGEGA" SUPONGO QUE HABLA DE LA "CARRERA" CON TANTO MOCO NO LOGRO SABER LO QUE QUIERE DECIR..JE JE.POBRE ESTA BIEN NO TE PREOCUPES UN BESO GRANDE Y A POR OTRA CHICOS ESTO ES PAN COMIDO!

    ResponderEliminar
  5. Anónimo8/9/10 10:11

    Paloma... xa nos queda pouquiño. Como sigan así, acaban toda as etapas e alá os levamos de paseo en globo!!!
    Vémonos prontiño!!
    A verdade é que tedes unhas sufridoras en casa que non vos merecedes (e non o digo por min, que conste)

    É hora de correr, chicos!!!

    Bicos mil
    María Canosa

    ResponderEliminar
  6. MUY BUENO MARIA! PERO LO DEL GLOBO LO VAMOS A DEJAR PUES YO TENGO UNOS AMIGOS QUE NO GUARDAN BUEN RECUERDO DE UN VIAJE QUE HICIERON A POCOS DIAS DE CASARSE??????????... DEJA, DEJA...SON UNOS VERDADEROS CAMPEONES Y AUNQUE SUFRAMOS LO HACEMOS CON GUSTO PERO DESDE CASA...VENGA CHICOS QUE NO QUEDA YA NADAAAAAAA!

    ResponderEliminar
  7. aAnimo campeones, me daís mucha envidia, ya me gustaría esgtar ahí, la etapa ha sido dantesca, pero ya queda poco, animo y pensar que a la vuelta os espera UN LACON CON GRELOS

    ResponderEliminar
  8. ¡¡¡Cagho en tal, as caras da primeira foto diste post sonche de veloiro!!!.
    Pensade nos comentarios que estades a leer na bitácora cando vos estean retratando. Tedes ós siareiros totalmente entregados e sen ningún tipo de esixencias. Perdón, estou a mentir; somentes unha esixencia (e repítome como a cebola): A DISFRUTAR E SER FELICES. Estades a ser a envexa de todos nós e de moitos que por perguiceiros non son quen de deixar unhas verbas pero que o sinten do mesmo xeito.
    ÁNIMO E FORZA.
    SAÚDE E UNHA FORTE APERTA dende Oleiros.
    VentoMadeira

    ResponderEliminar
  9. VENTOMADEIRA QUE GRANDE ERES!
    Eres un dos seguidores máis fieles...cada día escribes cometarios y animas a los aventureros y a todos los que visitan esta página!!
    Moitísimas gracias polo teu apoio!
    Unha forte aperta!!

    ResponderEliminar
  10. ZORIONAK A TODOS , LALO HABER QUE SE TE OCURRE LA PROXIMA VEZ UNA SALUDO Y UN ABRAZO PARA TODOS AGUR,

    ResponderEliminar
  11. Julio desde Oviedo, CAMPEOOOONES, CAMPEOOOOONES,OE,OE,OE,CAMPEOOOOONES..... No voy a estar en Orense cuando llegueis (espero veros en Penedos) así que os mando un abrazo y mi admiración a todos vosotros, no sólo por los más de 300 km. de las etapas, sio por los cientos ó miles de km. de entrenamientos que llevan vuestras piernas. Lo dicho unos auténticos campeones.

    ResponderEliminar
  12. GENIALES...VALIENTES .GUAPI....SIMOS....DE VERDAD HOY ME HICISTEIS PASAR UN DÍA INOLVIDABLE SOLO DE PENSAR EN QUE HABIAS CONSEGUIDO SEMEJANTE AVENTURQ SE ME PONÍA ESA SONRISA DE CUANDO ESTAS SUPER BIEN Y PARA COLMO AQUÍ EN BALTAR TAMBIEN FUE UN DÍA GENIAL DE VUELO .
    DESDE AQUI EN UNA NOCHE CÁLIDA UN GRUPO DE "VOLAORES OS DEDICAMOS NUESTRA ADMIRACIÓN ·

    BE....SOS LEONOR

    ResponderEliminar